ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»
«Τα πέντε μικρά ποντίκια»
ΑΠΟ ΤΗ ΠΕΝΝΥ ΠΑΠΑΔΗΜΑ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Γ1’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 8ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ σήμερα, το έκτο (6ο) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».
Τίτλος του 6ου παραμυθιού είναι: «Τα πέντε μικρά ποντίκια», το έγραψε η μαθήτρια της Γ1’ τάξης του 8ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας, Πέννυ Παπαδήμα και έχει ως ακολούθως:
{Μια φορά, σε ένα μικρό σπίτι, ζούσε η Κωνσταντίνα, ο Κώστας και τα δύο τους παιδιά. Η μεγάλη τους κόρη ήταν η Μαργαρίτα και η μικρή τους η Ελένη. Έλα όμως που στο ντουλάπι της κουζίνας είχαν το σπίτι τους πέντε μικρά ποντίκια. Η μαμά ποντικίνα, ο μπαμπάς ποντικός, το παιδί τους, η γιαγιά ποντικίνα κι ο παππούς ποντικός. Μια μέρα που βγήκε από το ντουλάπι το ποντικάκι έπεσε πάνω στον νοικοκύρη του σπιτιού. Όταν το είδε τσίριξε:
-«ΑΑΑΑΑΑ!!! ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;;;;;;». Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα η μικρότερη κόρη:
-«ααααααα μπαμπά, ποντίκι, τρέξε», φώναξε η Ελένη.
-«Πού;;;», ρώτησε ο Κώστας, που πήρε μια ποντικοπαγίδα για να το φυλακίσουν.
-«Μπαμπά τώρα που το βλέπω από κοντά νομίζω ότι δεν μπορεί να ήρθε μόνο του, είναι μωρό κοίτα. Θα έχει έρθει με τους γονείς του», είπε η Ελένη.
-«ΤΙ;;», είπε η μητέρα.
-«Αυτό που άκουσες, έχει έρθει με την οικογένεια του», συνέχισε η Ελένη.
-«Αααα θα λιποθυμήσω, κρατάτε με, πέφτω». Πριν καλά – καλά λιποθυμήσει η μαμά, εμφανίστηκαν και τα άλλα ποντίκια.
– «Βγήκαν κι άλλα ποντίκια από το ντουλάπι!», είπε ο Κώστας.
-«Μαμά, τι κάνεις;», ρώτησε η Μαργαρίτα που μόλις είχε γυρίσει από το σχολείο.
-«Ποντίκι, ποντίκι», απάντησε η μαμά.
-«Πού, πού, πού είναι;», ρώτησε φοβισμένη η Μαργαρίτα.
-«Να, να, να, να το», έδειξε η μαμά με τρεμάμενη φωνή.
-«Κώστα, Κώστα πιάστο!!».
-«Μαμά πως κάνεις έτσι ένα ποντίκι είναι», είπε η Ελένη με ήρεμη φωνή.
– «Δεν είναι ένα, αλλά πέντε Ελένη μου», της είπε η μαμά της όσο πιο ήρεμα μπορούσε για να μην την φοβίσει.
Τα ποντίκια προσπάθησαν να φύγουν τρέχοντας από το σπίτι, όταν κατάλαβαν ότι τους πήραν χαμπάρι οι άνθρωποι. Στην προσπάθειά τους να φύγουν , δεν κατάλαβαν ότι η μαμά ποντικίνα είχε παγιδευτεί από τη σχολική τσάντα της Μαργαρίτας. Όταν πια είχαν απομακρυνθεί αρκετά και ένιωσαν ασφάλεια, σταμάτησαν να δουν αν είναι όλοι καλά και τότε διαπίστωσαν ότι η μαμά ποντικίνα δεν ήταν μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή πανικοβλήθηκαν, κοίταξε ο ένας τον άλλον. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Είχαν μείνει κόκκαλο. Τότε ο παππούς ποντικός τους είπε:
-«Πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Δεν μπορούμε να την αφήσουμε εκεί».
-«Δεν μπορώ φοβάμαι. Αν μας πιάσουν;», είπε το μικρό ποντικάκι με τρεμάμενη φωνή.
-«Μην ανησυχείς, αν είμαστε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε», είπε η γιαγιά ποντικίνα.
Και τότε όλοι μαζί άρχισαν να καταστρώνουν ένα σχέδιο για τη διάσωση της μαμάς ποντικίνας.
Πολύ σύντομα είχαν βρει το τέλειο σχέδιο. Και ξεκίνησαν να γυρίσουν στο σπίτι για να σώσουν τη μαμά ποντικίνα.
Εν τω μεταξύ, στο σπίτι η μαμά ποντικίνα κρύφτηκε μέσα σε μία πάρα πολύ μικρή τρύπα και ο Κώστας προσπαθούσε με τον πλάστη της κουζίνας να ξετρυπώσει την ποντικίνα.
Η μικρή Ελένη προσπαθούσε να πείσει τον μπαμπά της να αφήσουν ήσυχο το ποντίκι. Εν τω μεταξύ, η μαμά Κωνσταντίνα ρώτησε τον άντρα της
-«Κώστα, τι γίνεται; Κοντεύεις; Το βλέπεις; Είναι σίγουρα εκεί; Ή μήπως έφυγε;».
Τα ποντίκια προσπάθησαν να ξαναμπούν στο σπίτι χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι. Το μικρότερο ποντικάκι τους είπε:
-«Πάμε στο πρώτο μέρος του σχεδίου το οποίο είναι. Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες, ο παππούς με τον μπαμπά και η γιαγιά με εμένα. Ο μπαμπάς με τον παππού θα μπουν μέσα στο σαλόνι, έτσι ώστε να τους δουν οι άνθρωποι και να τρομάξουν. Την ίδια στιγμή εγώ και η γιαγιά θα κάνουμε σήμα στη μαμά να βγει από εκεί που είναι. Έτοιμοι;
-«Έτοιμοι» είπαν όλοι με μια φωνή και ξεκίνησαν να σώσουν τη μαμά ποντικίνα.
Με το που μπήκαν στο σαλόνι, η μαμά Κωνσταντίνα τα είδε και έβγαλε μια κραυγή και ανέβηκε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και πανικόβλητη φώναζε,
-«Κώστα, σώσε μας. Παιδιά ελάτε μαζί μου να μην σας δαγκώσουν τα ποντίκια».
Ο Κώστας γύρισε ξαφνιασμένος το βλέμμα του προς τη γυναίκα του και τότε είδε δύο ακόμα ποντίκια. Άφησε την τρύπα και με τον πλάστη που κρατούσε κυνήγησε τα ποντίκια. Τότε η γιαγιά με το μικρό ποντικάκι σφύριξαν στη μαμά του και εκείνη βγήκε έξω από την τρύπα, διστακτικά στην αρχή, αλλά μετά έτρεξε γρήγορα προς τη μεριά τους. Μόλις τους πλησίασε, το μικρό ποντικάκι ξανασφύριξε, αλλά αυτή τη φορά στον παππού και στον μπαμπά του. Εκείνοι με το που άκουσαν το σφύριγμα, άρχισαν να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν προς την έξοδο. Από πίσω τους ο μπαμπάς Κώστας με τον πλάστη της κουζίνας έτρεχε και φώναζε «Σταθείτεεεεε!!!!».
Ήταν πια αργά. Τα ποντίκια είχαν καταφέρει να βγουν από το σπίτι. Το σχέδιο τους είχε πετύχει. Η μαμά ποντικίνα είχε σωθεί. Αγκαλιαστήκανε όλοι μαζί και ξεκίνησαν για να βρουν ένα νέο σπίτι.
Πίσω στο σπίτι η μαμά είπε σε όλους.
-«Πρέπει να κάνουμε απολύμανση. Γρήγορα, το τηλέφωνο του συνεργείου. Πού είναι Κώστα;».
Και ο μπαμπάς ξεφυσώντας άρχισε να ψάχνει στο κινητό του, το τηλέφωνο του συνεργείου.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…}.
Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας
