ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»
«Το χαλασμένο μηχάνημα»
ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΦΝΗ ΚΑΣΤΟΡΑ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤ1’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 12ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ σήμερα, με το τρίτο (4ο) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».
Τίτλος του 4ου παραμυθιού είναι: «Το χαλασμένο μηχάνημα», το έγραψε η μαθήτρια της ΣΤ1 τάξης του 12ου Δημοτικού Σχολείου της πόληςμας, Δάφνη Καστόρα και έχει ως ακολούθως:
{Ο κύριος Γιάννης ήταν ο καλύτερος υπάλληλος στο Τμήμα Επισκευής Βλαβών Μηχανημάτων. Τα πήγαινε καλά με όλους και το αφεντικό εκτιμούσε τη δουλειά του. Μια μέρα, το νεότερο μηχάνημα που είχαν βάλει στους διαδρόμους της εταιρείας, άρχισε να πετάει σπίθες και έπαψε να λειτουργεί. Να μια δουλειά για τον κύριο Γιάννη!
Το πλησίασε και το μελέτησε προσεκτικά. Πρώτη φορά έβλεπε κάτι τέτοιο! Έψαξε σε βιβλία και βιβλία, αλλά τίποτα! Τέλος, έπειτα από τρεις ολόκληρες ημέρες αναζήτησης πληροφοριών και σκληρής δουλειάς, σε έναν τόμο καταχωνιασμένο στο βάθος του πιο ψηλού ραφιού της Δανειστικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, βρήκε αυτό ακριβώς που έψαχνε. Λεγόταν «Σοβαρές Ασθένειες Μηχανημάτων: Συμπτώματα». Αυτό το κεφάλαιο έμοιαζε να περιγράφει υπερβολικά καλά την παράξενη βλάβη του πολυαγαπημένου μηχανήματος του κυρίου Γιάννη.
Το άνοιξε. Το διάβασε. Απορροφήθηκε. Και υπάρχει και μια πιθανότητα να τον πήρε ο ύπνος, αλλά δυο μέρες μετά ο τόμος ήταν πίσω στο μέρος που ανήκε και εκείνος ανανεωμένος με γνώσεις για την επισκευή της χαλασμένης μηχανής.
Παρότι καλός, το αφεντικό του ήταν αρκετά σκληρό με όλους× του είχε δώσει διορία έξι ημερών, ώσπου να επιδιορθώσει το καινούργιο μηχάνημα. Αυτό σήμαινε…Μία ημέρα ακόμη! Η διορία τελείωνε αύριο. Και οι κανόνες είναι κανόνες, όπως οι οδηγίες είναι οδηγίες, είτε είσαι, είτε δεν είσαι ο αγαπημένος του αφεντικού σου.
Προσπαθούσε όλη την ημέρα να φτιάξει το μηχάνημα. Δε φάνηκε ότι θα τα κατάφερνε ούτε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Οι περαστικοί κοντοστέκονταν εκεί για λίγο και τον κοιτούσαν που δούλευε κι έπειτα κουνούσαν το κεφάλι τους και απομακρύνονταν. Απογοητευμένος με τον εαυτό του, έκανε ένα βήμα πίσω και το κοίταξε. Δε φαινόταν χαλασμένο…φαινόταν μόνο του. Οι σπίθες του έβγαζαν έναν λυπημένο ήχο, σαν να ήθελε να φωνάξει «βοήθεια»! Τι έλεγε το βιβλίο; «θα βρεις τη λύση. Αν πραγματικά αξίζεις την επιτυχία, τότε η λύση είναι μπροστά σου. Το βάρος τώρα πέφτει σε σένα», θυμήθηκε εκείνος. Πώς μπορούσε εκείνος να βρει τη λύση; Ήταν όντως μπροστά στα μάτια του; Αν κοίταζε προς τα δεξιά, πάλι μπροστά του θα ήταν; Και πώς ήξερε το βιβλίο πού κοιτάζει εκείνος για να γράφει «Είναι μπροστά σου»; Αν κάτι είναι μπροστά σου, από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν το κοιτάξεις, πρέπει να σε έχει περικυκλώσει.
Τα σκεφτόταν όλα αυτά, όταν αποφάσισε να ρίξει μια ματιά γύρω του. Παιδιά να παίζουν σχοινάκι, δυο μεσήλικες να συζητάνε, ένας κύριος έπινε καφέ απορροφημένος από την εφημερίδα του, ένα νεαρό ζευγάρι να μιλάει ζωηρά με σπίθες στα μάτια τους να τρεμοπαίζουν. Ναι, έτσι είναι στα παραμύθια. Όλα είναι τέλεια! Όμως, ο κύριος Γιάννης δε βρισκόταν σε κανένα παραμύθι. Είδε έναν άνθρωπο να κοιμάται σε ένα παγκάκι έξω από το κτήριο, τρία παιδιά να χτυπούν άλλα τρία, έξω από την απέναντι καφετέρια μάλωναν, κάποιος κλώτσησε ένα αδέσποτο σκυλάκι επειδή ζητιάνεψε λίγο φαγητό… Είμαι υπερβολική; Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε έξω από το παράθυρο. Τι βλέπετε; Άχαρα κτήρια; Κι εγώ! Ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους στα σκοτεινά σοκάκια; Κι εγώ! Αδέσποτα ζώα; Κι εγώ! Άστεγους, αβοήθητους ανθρώπους; Κι εγώ! Όλοι μας! Γιατί, δυστυχώς, έτσι είναι ο κόσμος μας. Ένας κόσμος τον οποίο εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Αλλά βέβαια, όχι ότι μας μοιάζει κιόλας. Και τότε, του ήρθε! Τον χτύπησε στο κεφάλι του κεραυνός× αυτό ήταν! Το είχε βρει! Είχε βρει τη λύση! Μα δεν ήταν προφανές; Αυτό που χρειαζόταν το χαλασμένο μηχάνημα ήταν… αγάπη! Τι; Σας φαίνεται περίεργο; Εμάς, αν δε μας φροντίσουν, δεν επιβιώνουμε καλά – καλά. Τα μηχανήματα όμως, όπως ο Σπίντος –έτσι τον είχε ονομάσει ο κύριος Γιάννης-, δέχονται κλοτσιές καθημερινά, γιατί δεν έπεσε το σακουλάκι που παραγγείλαμε, μέσα στα πρώτα δυο δευτερόλεπτα. Κανείς δεν του έδινε σημασία. Καθόλου! Τώρα θα μου πείτε, «Εντάξει, μην το παρακάνεις. Μόνο ένα μηχάνημα είναι ο Σπίντος!». Εγώ όμως, έφερα απλώς ένα παράδειγμα.
Παρόμοιες καταστάσεις βιώνουν κάθε μέρα άνθρωποι στις δουλειές τους και όσο πιο περίεργο κι αν ακούγεται, και οι μαθητές στο σχολείο ακόμα! Γιατί; Γιατί απλώς τους χρησιμοποιούν. Όπως τα μηχανήματα. Και εδώ γίνεται το μοιραίο λάθος × ο άνθρωπος δεν είναι ρομποτάκι. Δε μπορεί να είναι τέλειος. Δε μπορεί να κάνει τα πάντα. Κάνει λάθη. Συγχωρεί, αγνοεί, ελπίζει, πιστεύει και εμπιστεύεται. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και έχει αισθήματα που πληγώνονται. Το μηχάνημα είναι μηχάνημα και πληγώνεται διαφορετικά. Όμως, σκέφτηκε ποτέ κανείς να δώσει στον άνθρωπο και στο μηχάνημα μια δεύτερη ευκαιρία; Γιατί; Γιατί γι’ αυτούς είναι εύκολο να μας μεταχειρίζονται. Εσύ κλωτσάς το μηχάνημα επειδή έφερε χυμό με γεύση φράουλα αντί για μήλο, και το αφεντικό σου εσένα γιατί έφερες τα λάθος έγγραφα για μια παραγγελία από την Ολλανδία. Βέβαια, εσύ πληγώνεσαι περισσότερο. Αλλά, είναι δίκαιο; Γιατί να μην έχουν όλοι μια δεύτερη ευκαιρία –άβια και έμβια; Γιατί; Γιατί να είμαστε τόσο σκληροί με τους άλλους; Και ο Γιάννης μπορεί να απολύθηκε, επειδή η διορία έληξε προτού καταφέρει να επιδιορθώσει τον Σπίντο, αλλά δεν έφυγε μέχρι να σιγουρευτεί πως όλοι στην εταιρία είχαν διαβάσει το σημείωμα πάνω στο χαλασμένο μηχάνημα… «Μην γελάτε και δείχνετε κάποιον, γιατί πολύ πιθανόν να γίνετε σαν εκείνον στο κοντινό μέλλον».
Και έπειτα, ευχαριστημένος και με το χαμόγελο στα χείλη, γύρισε σπίτι του. Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να εκτιμούμε. Να μάθουμε να αγαπάμε. Να σεβόμαστε. Να μάθουμε να βλέπουμε κάτι στους άλλους εκτός από το φύλο, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή τη σεξουαλικότητά τους. Γιατί κάποια μέρα, θα αρχίσουμε να μετανιώνουμε. Και συγγνώμη που σας το λέω, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Γιατί να είμαστε ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί, όταν μπορούμε απλώς να είμαστε ήσυχοι; Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους άλλους, για αυτό που είναι. Και με σιγουριά λέω ότι ξέρω ανθρώπους που μπορώ να εμπιστευτώ και ξέρω ότι θα με υπερασπιστούν σε κάθε μου απόφαση. Εσύ; Έχεις βρει αυτούς τους ανθρώπους;}.
Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας
