ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»
«Η μαγεία της ευτυχίας»
ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΛΟΜΗΝΙΔΟΥ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Β’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 2ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ σήμερα τις αναρτήσεις, με το τρίτο (3ο) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».
Τίτλος του 3ου παραμυθιού είναι: «Η μαγεία της ευτυχίας », το έγραψε η μαθήτρια της Β’ τάξης του 2ου Λυκείου της πόλης μας, Ναταλία Καλομηνίδου και έχει ως ακολούθως:
{Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα όμορφο χωριό ήταν ένα σπιτικό. Στο οποίο κατοικούσε μια ευτυχισμένη οικογένεια, ο μπαμπάς που τον λέγανε Τζακ, η μαμά που ονομαζόταν Άννα και η μικρή τους «πριγκίπισσα», που ήταν μόλις 8 χρονών, με το πανέμορφο όνομα Ολίβια.
Οι γονείς προερχόντουσαν από φτωχές οικογένειες και τους πήρε πολύ κόπο και χρόνο να φτάσουν σε μια καλή και σταθερή οικονομική κατάσταση. Η Ολίβια από τότε που άρχισε να περπατάει, είχε τρελό ταλέντο και αγάπη για τον χορό και το όνειρο της ήταν να γίνει χορεύτρια, όμως αμφισβητούσε συνέχεια τον εαυτό της και δεν έλεγε σε κανέναν ότι ήθελε να γίνει χορεύτρια επειδή οι γονείς της επιθυμούσαν να σπουδάσει και να γίνει δικηγόρος ή γιατρός.
Έκτος απ’ αυτά, οι οικογένεια είχε ένα σκυλάκι Μαλτέζ που τη λέγανε Μόλι, δυστυχώς η Μόλι απεβίωσε ένα μήνα πριν τα γενέθλια της Ολίβια. Η Ολίβια το λάτρευε αυτό το σκυλάκι και ο θάνατος της προκάλεσε διαταραχή στην Ολίβια. Επί έναν μήνα συνεχόμενα είχε εφιάλτες, μέχρι που στα γενέθλια της η ευχή της ήταν να της ξαναδοθεί η ευκαιρία να ξαναζήσει κάποιες στιγμές μαζί της. Εκείνο ακριβώς το βράδυ πήγε για ύπνο και είχε ένα όνειρο που το ένιωθε τόσο αληθινό, που ήταν λες και το έζησε στην πραγματικότητα. Στο όνειρο η Ολίβια εμφανίζεται σε ένα τεράστιο πάρκο και γύρω της υπάρχουν ψηλά περιποιημένα δέντρα, τραπεζάκια για πικνίκ και μια μεγάλη λίμνη που κολυμπούσαν παπάκια με την σειρά. Στην αρχή ήταν αρκετά προβληματισμένη και δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν ώσπου βλέπει από μακριά ένα τριχωτό πλασματάκι να τρέχει προς το μέρος της και ήταν η Μόλι που είχε πηδήξει πάνω της και την έγλυφε.
Όταν η Ολίβια κατάλαβε ότι ήταν η Μόλι, βούρκωσε και άρχισε να την φιλάει. Η Μόλι είχε κάτι διαφορετικό πάνω της, μιλούσε! Επικοινωνούσε με την Ολίβια κανονικότατα και άρχισε να της λέει για την καινούργια της ζωή. Έτσι όπως περπατάγανε η Μόλι, γνώρισε την Ολίβια στους φίλους της και την πήγε στα κατατόπια που σύχναζε. Η Μόλι ήξερε όλες τις σκέψεις της Ολίβια και γνώριζε ότι ήθελε να γίνει χορεύτρια, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Μόλι πήγε την Ολίβια σε ένα μέρος που όλοι χόρευαν και πέρναγαν καλά.
Η Ολίβια ήταν ντροπαλή και όσο ήθελε να χορέψει, την περικύκλωναν οι σκέψεις ότι θα την σχολιάσουν και ότι δεν θα τους αρέσει. Η Μόλι όμως είχε έναν στόχο και ήταν εκεί για να την βοηθήσει, έτσι η Μόλι την έσπρωξε κάπως στην πίστα και επειδή όλοι την κοιτούσαν, εκεί κατάλαβε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να χορέψει και το έκανε με τεράστια επιτυχία.
Μόλις τελείωσε την αγαπημένη της χορογραφία, όλοι έμειναν άφωνοι και την χειροκροτούσαν. Έπειτα από αυτήν την ωραία εμπειρία, το σκυλάκι πήγε την Ολίβια σπίτι της και πιο συγκεκριμένα στην ταράτσα της, όμως γιατί στην ταράτσα; Επειδή όταν η Μόλι ήταν ακόμη ζωντανή, κάθε βράδυ με την Ολίβια πήγαιναν στη ταράτσα και χάζευαν τα αστέρια. Η Ολίβια είχε πολλές απορίες και πίστευε πως εκείνη η στιγμή ήταν η πιο κατάλληλη για να τις ρωτήσει. Έτσι η Ολίβια πήρε το σκυλάκι αγκαλιά και την ρώτησε:
- Μόλι γιατί έφυγες; (ρώτησε με βουρκωμένα μάτια.
- Είχα ζήσει μια υπέροχη ζωή μαζί σας Ολίβια, αλλά είχε έρθει η ώρα μου να έρθω να βρω την άλλη μου οικογένεια (είπε το σκυλάκι αφού την έγλυψε).
- Μα μου λείπεις πάρα πολύ, τι θα κάνω χωρίς εσένα; (την ρώτησε κλαίγοντας).
Τότε το σκυλάκι δεν μίλησε για λίγη ώρα μέχρι που την κοίταξε στα ματιά και της είπε:
- Εγώ είμαι πάντα μαζί σου, σε βλέπω και σε καμαρώνω από εδώ απλά θέλω να μου κάνεις μια χάρη.
- Τι χάρη;
- Θέλω να μην ξεχνάς ότι αξίζεις και να μην αμφιβάλλεις ποτέ τον εαυτό σου, κάθε άνθρωπος δεν έχει ιδέα για το πόσο ικανός είναι να καταφέρει κάτι, πρέπει απλά να τολμήσεις και να μην ντρέπεσαι για αυτό που είσαι και τι κάνεις.
Εκείνη ήταν η στιγμή που η Ολίβια κατάλαβε ότι πρέπει να αρχίσει να κάνει το όνειρο της στόχο και να το πει στους γονείς της. Πήρε την Μόλι αγκαλιά και αποκοιμήθηκαν. Η Ολίβια ξύπνησε με δάκρυα στα μάτια της γιατί ένιωσε το όνειρο τόσο πραγματικό και το εξέλαβε ως ένα όνειρο με μήνυμα. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, το απόγευμα όταν είχαν γυρίσει όλοι μαζί και τρώγανε, η Ολίβια πήρε το θάρρος να τους πει ότι θέλει να γίνει χορεύτρια.
Οι γονείς της έπαθαν σοκ και δεν της είπαν κάτι και συνέχισαν να τρώνε κανονικά. Η Ολίβια πίστευε πως είχε κάνει λάθος που τους το είπε, αλλά το ίδιο βράδυ οι γονείς της μπήκαν στο δωμάτιό της και της έφεραν ένα χαρτί με πολλές σχολές χορού και της είπαν ότι την υποστήριζαν και την αγαπούσαν. Μετά από περίπου 9 χρόνια σκληρής δουλειάς, η Ολίβια κατάφερε να πάρει μέρος στον διεθνή διαγωνισμό χορού, όπου εκεί θυμήθηκε τα λόγια απ’ το όνειρο της και έβαλε τα δυνατά της και βγήκε πρώτη στον διαγωνισμό. Κέρδισε μονοετή συμβόλαιο με ένα από τα καλύτερα πρακτορεία του κόσμου και κατάφερε να γίνει μια επιτυχημένη χορεύτρια}.
=====
Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι ότι πρέπει να πιστεύουμε στους εαυτούς μας, να θέτουμε στόχους, να μην το βάζουμε ποτέ κάτω παρά τις δυσκολίες που μπορεί να περνάει ο καθένας και το σημαντικότερο να μην ακούμε κανέναν αφού αυτό μας κάνει ευτυχισμένους!
Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας
