ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» «Το χαλασμένο μηχάνημα» ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΦΝΗ ΚΑΣΤΟΡΑ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤ1’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 12ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»

«Το χαλασμένο μηχάνημα»

ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΦΝΗ ΚΑΣΤΟΡΑ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤ1’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 12ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ σήμερα, με το τρίτο (4ο) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».

Τίτλος του 4ου παραμυθιού είναι: «Το χαλασμένο μηχάνημα», το έγραψε η μαθήτρια της ΣΤ1 τάξης του 12ου Δημοτικού Σχολείου της πόληςμας, Δάφνη Καστόρα και έχει ως ακολούθως:

{Ο κύριος Γιάννης ήταν ο καλύτερος υπάλληλος στο Τμήμα Επισκευής Βλαβών Μηχανημάτων. Τα πήγαινε καλά με όλους και το αφεντικό εκτιμούσε τη δουλειά του. Μια μέρα, το νεότερο μηχάνημα που είχαν βάλει στους διαδρόμους της εταιρείας, άρχισε να πετάει σπίθες και έπαψε να λειτουργεί. Να μια δουλειά για τον κύριο Γιάννη!

Το πλησίασε και το μελέτησε προσεκτικά. Πρώτη φορά έβλεπε κάτι τέτοιο! Έψαξε σε βιβλία και βιβλία, αλλά τίποτα! Τέλος, έπειτα από τρεις ολόκληρες ημέρες αναζήτησης πληροφοριών και σκληρής δουλειάς, σε έναν τόμο καταχωνιασμένο στο βάθος του πιο ψηλού ραφιού της Δανειστικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, βρήκε αυτό ακριβώς που έψαχνε. Λεγόταν «Σοβαρές Ασθένειες Μηχανημάτων: Συμπτώματα». Αυτό το κεφάλαιο έμοιαζε να περιγράφει υπερβολικά καλά την παράξενη βλάβη του πολυαγαπημένου μηχανήματος του κυρίου Γιάννη. 

Το άνοιξε. Το διάβασε. Απορροφήθηκε. Και υπάρχει και μια πιθανότητα να τον πήρε ο ύπνος, αλλά δυο μέρες μετά ο τόμος ήταν πίσω στο μέρος που ανήκε και εκείνος ανανεωμένος με γνώσεις για την επισκευή της χαλασμένης μηχανής. 

Παρότι καλός, το αφεντικό του ήταν αρκετά σκληρό με όλους× του είχε δώσει διορία έξι ημερών, ώσπου να επιδιορθώσει το καινούργιο μηχάνημα. Αυτό σήμαινε…Μία ημέρα ακόμη! Η διορία τελείωνε αύριο. Και οι κανόνες είναι κανόνες, όπως οι οδηγίες είναι οδηγίες, είτε είσαι, είτε δεν είσαι ο αγαπημένος του αφεντικού σου. 

Προσπαθούσε όλη την ημέρα να φτιάξει το μηχάνημα. Δε φάνηκε ότι θα τα κατάφερνε ούτε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Οι περαστικοί κοντοστέκονταν εκεί για λίγο και τον κοιτούσαν που δούλευε κι έπειτα κουνούσαν το κεφάλι τους και απομακρύνονταν. Απογοητευμένος με τον εαυτό του, έκανε ένα βήμα πίσω και το κοίταξε. Δε φαινόταν χαλασμένο…φαινόταν μόνο του. Οι σπίθες του έβγαζαν έναν λυπημένο ήχο, σαν να ήθελε να φωνάξει «βοήθεια»! Τι έλεγε το βιβλίο; «θα βρεις τη λύση. Αν πραγματικά αξίζεις την επιτυχία, τότε η λύση είναι μπροστά σου. Το βάρος τώρα πέφτει σε σένα», θυμήθηκε εκείνος. Πώς μπορούσε εκείνος να βρει τη λύση; Ήταν όντως μπροστά στα μάτια του; Αν κοίταζε προς τα δεξιά, πάλι μπροστά του θα ήταν; Και πώς ήξερε το βιβλίο πού κοιτάζει εκείνος για να γράφει «Είναι μπροστά σου»; Αν κάτι είναι μπροστά σου, από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν το κοιτάξεις, πρέπει να σε έχει περικυκλώσει. 

Τα σκεφτόταν όλα αυτά, όταν αποφάσισε να ρίξει μια ματιά γύρω του. Παιδιά να παίζουν σχοινάκι, δυο μεσήλικες να συζητάνε, ένας κύριος έπινε καφέ απορροφημένος από την εφημερίδα του, ένα νεαρό ζευγάρι να μιλάει ζωηρά με σπίθες στα μάτια τους να τρεμοπαίζουν. Ναι, έτσι είναι στα παραμύθια. Όλα είναι τέλεια! Όμως, ο κύριος Γιάννης δε βρισκόταν σε κανένα παραμύθι. Είδε έναν άνθρωπο να κοιμάται σε ένα παγκάκι έξω από το κτήριο, τρία παιδιά να χτυπούν άλλα τρία, έξω από την απέναντι καφετέρια μάλωναν, κάποιος κλώτσησε ένα αδέσποτο σκυλάκι επειδή ζητιάνεψε λίγο φαγητό… Είμαι υπερβολική; Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε έξω από το παράθυρο. Τι βλέπετε; Άχαρα κτήρια; Κι εγώ! Ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους στα σκοτεινά σοκάκια; Κι εγώ! Αδέσποτα ζώα; Κι εγώ! Άστεγους, αβοήθητους ανθρώπους; Κι εγώ! Όλοι μας! Γιατί, δυστυχώς, έτσι είναι ο κόσμος μας. Ένας κόσμος τον οποίο εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Αλλά βέβαια, όχι ότι μας μοιάζει κιόλας. Και τότε, του ήρθε! Τον χτύπησε στο κεφάλι του κεραυνός× αυτό ήταν! Το είχε βρει! Είχε βρει τη λύση! Μα δεν ήταν προφανές; Αυτό που χρειαζόταν το χαλασμένο μηχάνημα ήταν… αγάπη! Τι; Σας φαίνεται περίεργο; Εμάς, αν δε μας φροντίσουν, δεν επιβιώνουμε καλά – καλά. Τα μηχανήματα όμως, όπως ο Σπίντος –έτσι τον είχε ονομάσει ο κύριος Γιάννης-, δέχονται κλοτσιές καθημερινά, γιατί δεν έπεσε το σακουλάκι που παραγγείλαμε, μέσα στα πρώτα δυο δευτερόλεπτα. Κανείς δεν του έδινε σημασία. Καθόλου! Τώρα θα μου πείτε, «Εντάξει, μην το παρακάνεις. Μόνο ένα μηχάνημα είναι ο Σπίντος!». Εγώ όμως, έφερα απλώς ένα παράδειγμα. 

Παρόμοιες καταστάσεις βιώνουν κάθε μέρα άνθρωποι στις δουλειές τους και όσο πιο περίεργο κι αν ακούγεται, και οι μαθητές στο σχολείο ακόμα!  Γιατί; Γιατί απλώς τους χρησιμοποιούν. Όπως τα μηχανήματα. Και εδώ γίνεται το μοιραίο λάθος × ο άνθρωπος δεν είναι ρομποτάκι. Δε μπορεί να είναι τέλειος. Δε μπορεί να κάνει τα πάντα. Κάνει λάθη. Συγχωρεί, αγνοεί, ελπίζει, πιστεύει και εμπιστεύεται. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και έχει αισθήματα που πληγώνονται. Το μηχάνημα είναι μηχάνημα και πληγώνεται διαφορετικά. Όμως, σκέφτηκε ποτέ κανείς να δώσει στον άνθρωπο και στο μηχάνημα μια δεύτερη ευκαιρία; Γιατί; Γιατί γι’ αυτούς είναι εύκολο να μας μεταχειρίζονται. Εσύ κλωτσάς το μηχάνημα επειδή έφερε χυμό με γεύση φράουλα αντί για μήλο, και το αφεντικό σου εσένα γιατί έφερες τα λάθος έγγραφα για μια παραγγελία από την Ολλανδία. Βέβαια, εσύ πληγώνεσαι περισσότερο. Αλλά, είναι δίκαιο; Γιατί να μην έχουν όλοι μια δεύτερη ευκαιρία –άβια και έμβια; Γιατί; Γιατί να είμαστε τόσο σκληροί με τους άλλους; Και ο Γιάννης μπορεί να απολύθηκε, επειδή η διορία έληξε προτού καταφέρει να επιδιορθώσει τον Σπίντο, αλλά δεν έφυγε μέχρι να σιγουρευτεί πως όλοι στην εταιρία είχαν διαβάσει το σημείωμα πάνω στο χαλασμένο μηχάνημα… «Μην γελάτε και δείχνετε κάποιον, γιατί πολύ πιθανόν να γίνετε σαν εκείνον στο κοντινό μέλλον». 

Και έπειτα, ευχαριστημένος και με το χαμόγελο στα χείλη, γύρισε σπίτι του.  Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να εκτιμούμε. Να μάθουμε να αγαπάμε. Να σεβόμαστε. Να μάθουμε να βλέπουμε κάτι στους άλλους εκτός από το φύλο, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή τη σεξουαλικότητά τους. Γιατί κάποια μέρα, θα αρχίσουμε να μετανιώνουμε. Και συγγνώμη που σας το λέω, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Γιατί να είμαστε ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί, όταν μπορούμε απλώς να είμαστε ήσυχοι; Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους άλλους, για αυτό που είναι. Και με σιγουριά λέω ότι ξέρω ανθρώπους που μπορώ να εμπιστευτώ και ξέρω ότι θα με υπερασπιστούν σε κάθε μου απόφαση. Εσύ; Έχεις βρει αυτούς τους ανθρώπους;}.

Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας 

Ευχές της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Καλλιθέας

 Οι ευχές των Συλλόγων Γονέων Καλλιθέας μαζί με όλων των φορέων, θεσμών και συνεργατών της Ένωσής μας, ενωμένες με τις δικές μας, για Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με υγεία, χαμόγελο και αισιοδοξία ας γίνουν ένα μπουκέτο ευχών που σας το στέλνουμε με πολλή αγάπη μαζί με την ευχή η νέα σχολική χρονιά να είναι όπως όλοι επιθυμούμε. 

Με εκτίμηση 
Το ΔΣ
Της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Καλλιθέας

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» «Η μαγεία της ευτυχίας» ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΛΟΜΗΝΙΔΟΥ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Β’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 2ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

 

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»

«Η μαγεία της ευτυχίας»

ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΛΟΜΗΝΙΔΟΥ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Β’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 2ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ σήμερα τις αναρτήσεις, με το τρίτο (3ο) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».

Τίτλος του 3ου παραμυθιού είναι: «Η μαγεία της ευτυχίας », το έγραψε η μαθήτρια της Β’ τάξης του 2ου Λυκείου της πόλης μας, Ναταλία Καλομηνίδου και έχει ως ακολούθως:

{Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα όμορφο χωριό ήταν ένα σπιτικό. Στο οποίο κατοικούσε μια ευτυχισμένη οικογένεια, ο μπαμπάς που τον λέγανε Τζακ, η μαμά που ονομαζόταν Άννα και η μικρή τους «πριγκίπισσα», που ήταν μόλις 8 χρονών, με το πανέμορφο όνομα Ολίβια. 

Οι γονείς προερχόντουσαν από φτωχές οικογένειες και τους πήρε πολύ κόπο και χρόνο να φτάσουν σε μια καλή και σταθερή οικονομική κατάσταση. Η Ολίβια από τότε που άρχισε να περπατάει, είχε τρελό ταλέντο και αγάπη για τον χορό και το όνειρο της ήταν να γίνει χορεύτρια, όμως αμφισβητούσε συνέχεια τον εαυτό της και δεν έλεγε σε κανέναν ότι ήθελε να γίνει χορεύτρια επειδή οι γονείς της επιθυμούσαν να σπουδάσει και να γίνει δικηγόρος ή γιατρός. 

Έκτος απ’ αυτά, οι οικογένεια είχε ένα σκυλάκι Μαλτέζ που τη λέγανε Μόλι, δυστυχώς η Μόλι απεβίωσε ένα μήνα πριν τα γενέθλια της Ολίβια. Η Ολίβια το λάτρευε αυτό το σκυλάκι και ο θάνατος της προκάλεσε διαταραχή στην Ολίβια. Επί έναν μήνα συνεχόμενα είχε εφιάλτες, μέχρι που στα γενέθλια της η ευχή της ήταν να της ξαναδοθεί η ευκαιρία να ξαναζήσει κάποιες στιγμές μαζί της. Εκείνο ακριβώς το βράδυ πήγε για ύπνο και είχε ένα όνειρο που το ένιωθε τόσο αληθινό, που ήταν λες και το έζησε στην πραγματικότητα. Στο όνειρο η Ολίβια εμφανίζεται σε ένα τεράστιο πάρκο και γύρω της υπάρχουν ψηλά περιποιημένα δέντρα, τραπεζάκια για πικνίκ και μια μεγάλη λίμνη που κολυμπούσαν παπάκια με την σειρά. Στην αρχή ήταν αρκετά προβληματισμένη και δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν ώσπου βλέπει από μακριά ένα τριχωτό πλασματάκι να τρέχει προς το μέρος της και ήταν η Μόλι που είχε πηδήξει πάνω της και την έγλυφε. 

Όταν η Ολίβια κατάλαβε ότι ήταν η Μόλι, βούρκωσε και άρχισε να την φιλάει. Η Μόλι είχε κάτι διαφορετικό πάνω της, μιλούσε! Επικοινωνούσε με την Ολίβια κανονικότατα και άρχισε να της λέει για την καινούργια της ζωή. Έτσι όπως περπατάγανε η Μόλι, γνώρισε την Ολίβια στους φίλους της και την πήγε στα κατατόπια που σύχναζε. Η Μόλι ήξερε όλες τις σκέψεις της Ολίβια και γνώριζε ότι ήθελε να γίνει χορεύτρια, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Μόλι πήγε την Ολίβια σε ένα μέρος που όλοι χόρευαν και πέρναγαν καλά. 

Η Ολίβια ήταν ντροπαλή και όσο ήθελε να χορέψει, την περικύκλωναν οι σκέψεις ότι θα την σχολιάσουν και ότι δεν θα τους αρέσει. Η Μόλι όμως είχε έναν στόχο και ήταν εκεί για να την βοηθήσει, έτσι η Μόλι την έσπρωξε κάπως στην πίστα και επειδή όλοι την κοιτούσαν, εκεί κατάλαβε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να χορέψει και το έκανε με τεράστια επιτυχία.

Μόλις τελείωσε την αγαπημένη της χορογραφία, όλοι έμειναν άφωνοι και την χειροκροτούσαν. Έπειτα από αυτήν την ωραία εμπειρία, το σκυλάκι πήγε την Ολίβια σπίτι της και πιο συγκεκριμένα στην ταράτσα της, όμως γιατί στην ταράτσα; Επειδή όταν η Μόλι ήταν ακόμη ζωντανή, κάθε βράδυ με την Ολίβια πήγαιναν στη ταράτσα και χάζευαν τα αστέρια. Η Ολίβια είχε πολλές απορίες και πίστευε πως εκείνη η στιγμή ήταν η πιο κατάλληλη για να τις ρωτήσει. Έτσι η Ολίβια πήρε το σκυλάκι αγκαλιά και την ρώτησε:

• Μόλι γιατί έφυγες; (ρώτησε με βουρκωμένα μάτια.
• Είχα ζήσει μια υπέροχη ζωή μαζί σας Ολίβια, αλλά είχε έρθει η ώρα μου να έρθω να βρω την άλλη μου οικογένεια (είπε το σκυλάκι αφού την έγλυψε).
• Μα μου λείπεις πάρα πολύ, τι θα κάνω χωρίς εσένα; (την ρώτησε κλαίγοντας). 

Τότε το σκυλάκι δεν μίλησε για λίγη ώρα μέχρι που την κοίταξε στα ματιά και της είπε:

• Εγώ είμαι πάντα μαζί σου, σε βλέπω και σε καμαρώνω από εδώ απλά θέλω να μου κάνεις μια χάρη.
• Τι χάρη;
• Θέλω να μην ξεχνάς ότι αξίζεις και να μην αμφιβάλλεις ποτέ τον εαυτό σου, κάθε άνθρωπος δεν έχει ιδέα για το πόσο ικανός είναι να καταφέρει κάτι, πρέπει απλά να τολμήσεις και να μην ντρέπεσαι για αυτό που είσαι και τι κάνεις. 

Εκείνη ήταν η στιγμή που η Ολίβια κατάλαβε ότι πρέπει να αρχίσει να κάνει το όνειρο της στόχο και να το πει στους γονείς της. Πήρε την Μόλι αγκαλιά και αποκοιμήθηκαν. Η Ολίβια ξύπνησε με δάκρυα στα μάτια της γιατί ένιωσε το όνειρο τόσο πραγματικό και το εξέλαβε ως ένα όνειρο με μήνυμα. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, το απόγευμα όταν είχαν γυρίσει όλοι μαζί και τρώγανε, η Ολίβια πήρε το θάρρος να τους πει ότι θέλει να γίνει χορεύτρια.

Οι γονείς της έπαθαν σοκ και δεν της είπαν κάτι και συνέχισαν να τρώνε κανονικά. Η Ολίβια πίστευε πως είχε κάνει λάθος που τους το είπε, αλλά το ίδιο βράδυ οι γονείς της μπήκαν στο δωμάτιό της και της έφεραν ένα χαρτί με πολλές σχολές χορού και της είπαν ότι την υποστήριζαν και την αγαπούσαν. Μετά από περίπου 9 χρόνια σκληρής δουλειάς, η Ολίβια κατάφερε να πάρει μέρος στον διεθνή διαγωνισμό χορού, όπου εκεί θυμήθηκε τα λόγια απ’ το όνειρο της και έβαλε τα δυνατά της και βγήκε πρώτη στον διαγωνισμό. Κέρδισε μονοετή συμβόλαιο με ένα από τα καλύτερα πρακτορεία του κόσμου και κατάφερε να γίνει μια επιτυχημένη χορεύτρια}.

=====

Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι ότι πρέπει να πιστεύουμε στους εαυτούς μας, να θέτουμε στόχους, να μην το βάζουμε ποτέ κάτω παρά τις δυσκολίες που μπορεί να περνάει ο καθένας και το σημαντικότερο να μην ακούμε κανέναν αφού αυτό μας κάνει ευτυχισμένους!

Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας 

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» «Το μυστικό πέρασμα της Βιβλιοθήκης».

 ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»

«Το μυστικό πέρασμα της Βιβλιοθήκης»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΔΕΛΛΑ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Α’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 2ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ σήμερα, το δεύτερο (2) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».

Τίτλος του 2ου παραμυθιού είναι: «Το μυστικό πέρασμα της Βιβλιοθήκης», το έγραψε η μαθήτρια της Α’ τάξης του 2ου Λυκείου της πόληςμας, Αλεξάνδρα Δέλλα και έχει ως ακολούθως:

{Η Βιολέτα και ο Νικήτας είχαν πάει επίσκεψη με τους γονείς τους στην βιβλιοθήκη του κάστρου Γαλαξία. 

«Θα ξεναγηθούμε στην βιβλιοθήκη και μετά θα καθίσουμε να διαβάσουμε βιβλία», είπε η μαμά. 

  Ο μπαμπάς κατευθύνθηκε προς μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη με χιλιάδες βιβλία. «Υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα στην βιβλιοθήκη. Λέτε να το βρούμε;». 

«Σύμφωνα με τον θρύλο, υπάρχει ένα ξεχωριστό βιβλίο σε όλη την βιβλιοθήκη, που γράφει μόνο μια πρόταση, αν τη διαβάσεις μια φορά θα περάσεις από ένα μυστικό πέρασμα, αφού περάσεις, αν θέλεις να γυρίσεις πίσω επαναλαμβάνεις την ίδια πρόταση δυο φορές» μας εξήγησε ο μπαμπάς. «Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει μάθει αν κάποιος έχει βρει το βιβλίο ή έχει περάσει το μυστικό πέρασμα», συμπληρώνει η μαμά.

Η μαμά, ο μπαμπάς και ο Νικήτας στάθηκαν να ξεφυλλίσουν από ένα διαφορετικό βιβλίο ο καθένας. Στην άλλη μεριά του διαδρόμου, η Βιολέτα κοιτούσε ένα παλιό βιβλίο, ήταν πολύ όμορφο και διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Το έπιασε στα χέρια της και το άνοιξε, οι σελίδες ήταν κενές, εκτός από την τελευταία που έγραφε μόνο μία πρόταση: ‘’Όλοι έχουμε ένα ταλέντο, ο καθένας το δικό του’’

Αναρωτιέμαι αν οδηγεί στο μυστικό πέρασμα, σκέφτηκε η Βιολέτα διαβάζοντας την πρόταση από μέσα της.

Η  Βιολέτα έμεινε άναυδη όταν βρέθηκε σε έναν όμορφο κήπο που δίπλα υπήρχε ένα σπίτι. Στον κήπο καθόταν ένα αγόρι στην ηλικία της αλλά δεν φαινόταν πολύ χαρούμενο. 

«Γειά σου! Είμαι η Βιολέτα» είπε στο αγόρι, καθώς το πλησίαζε και αναρωτιόταν τι τον στεναχωρούσε.

 «Γειά σου, εγώ είμαι ο Λεωνίδας», αποκρίθηκε εκείνο.

 «Φαίνεσαι στενοχωρημένος, τι σε προβληματίζει;» τον ρώτησε η Βιολέτα, που πάντα νοιαζόταν για τους άλλους. «Όπως σίγουρα ξέρεις, σε λίγες μέρες είναι η μέρα του διαγωνισμού ταλέντων της πόλης, αλλά εγώ δεν είμαι καλός σε τίποτα το ιδιαίτερο για να πάρω μέρος», απάντησε θλιμμένα.

Η Βιολέτα θυμήθηκε την πρόταση που είχε διαβάσει πριν λίγο. 

«Όλοι έχουμε ένα ταλέντο, ο καθένας το δικό του» είπε σκέφτοντας ότι δεν έπρεπε να ξαναπεί την πρόταση, γιατί δεν ήθελε ακόμα να γυρίσει πίσω. «Ίσως δεν έχεις βρει ακόμα το δικό σου ταλέντο, αλλά μπορώ να σε βοηθήσω» 

«Εντάξει, σε ευχαριστώ. Εσύ ποιο ταλέντο σου θα παρουσιάσεις;» 

«Δεν ξέρω αν θα λάβω μέρος στον διαγωνισμό, αλλά ξέρω να πετάω πολύ καλά και ψηλά χαρταετό. Θα ήθελα πολύ να σου δείξω, αλλά δυστυχώς δεν έχω τον χαρταετό μαζί μου» είπε η Βιολέτα καθώς ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και της ανακάτωνε τα μαλλιά.

«Πολύ ξεχωριστό ταλέντο! Ξέρω να φτιάχνω χαρταετό πολύ εύκολα, δεν θα μου πάρει πολύ ώρα, περίμενε λίγο, πάω να φέρω ότι χρειάζομαι» της είπε και έτρεξε γρήγορα μέσα στο σπίτι. Όταν ο Λεωνίδας επέστρεψε, άρχισε να φτιάχνει τον χαρταετό, ενώ παράλληλα συζητούσε με την Βιολέτα. 

«Τελείωσα, είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ γερός χαρταετός, είσαι έτοιμη;» είπε ο Λεωνίδας όταν κατασκεύασε και ζωγράφισε τον χαρταετό.

«Πανέτοιμη!» απάντησε χαρούμενα η Βιολέτα ενώ σκεφτόταν κάτι.

Η Βιολέτα ύψωσε τον χαρταετό πολύ γρήγορα ψηλά στον ουρανό και εκείνος στροβιλιζόταν στο αεράκι με τις κορδέλες για ουρά να κυματίζουν πίσω.

«Πως τα πάω, πιστεύεις ότι θα τα καταφέρω αν πάρω μέρος στον διαγωνισμό;» ρώτησε η Βιολέτα καθώς κρατούσε το σχοινί κάνοντας τον χαρταετό να βουτά και να χορεύει στον αέρα.

«Τα πας τέλεια! Τόσο καλά που πετάς τον χαρταετό θα σκίσεις, δεν θα ξαφνιαστώ καθόλου αν κερδίσεις» είπε περήφανα ο Λεωνίδας για την νέα του φίλη.

«Ευχαριστώ πολύ» είπε χαμογελαστά η Βιολέτα. «Ξέρεις όμως τι κατάλαβα όταν έφτιαξες τον χαρταετό;»

«Τι κατάλαβες;» ρώτησε με περιέργεια ο Λεωνίδας.

«Κατάλαβα ότι έχεις ένα πολύ ξεχωριστό ταλέντο που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχει και αυτό είναι να φτιάχνεις εκπληκτικούς χαρταετούς».

Ο Λεωνίδας χαμογέλασε ντροπαλά. «Αλήθεια πιστεύεις ότι φτιάχνω τόσο καλούς χαρταετούς;»

«Φυσικά και το πιστεύω, άλλωστε μου το απέδειξες πριν λίγο. Μάλιστα τώρα που έμαθες ποιο είναι το ταλέντο σου, πρέπει να είσαι περήφανος για αυτό και να προσπαθείς να βελτιώνεσαι συνέχεια σε αυτό. Τι λες να λάβουμε μαζί μέρος στον διαγωνισμό;» είπε η Βιολέτα κατεβάζοντας σιγά σιγά τον χαρταετό.

«Έχεις δίκιο. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες. Χαρά μου να λάβω μέρος μαζί σου στον διαγωνισμό» 

«Τέλεια! Εσύ θα φτιάξεις τον χαρταετό και θα δείξεις σε όλους το απίστευτο ταλέντο σου και εγώ με την σειρά μου θα τον πετάξω ψηλά και θα τους μαγέψω με τα κόλπα μου» είπε η Βιολέτα και άρχισαν να γελάνε μαζί.

Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα του διαγωνισμού ταλέντων, η Βιολέτα και ο Λεωνίδας έβαλαν τα δυνατά τους να καταπλήξουν το κοινό και τους κριτές. Τα κατάφεραν. Μπορεί να μην κέρδισαν την πρώτη θέση αλλά και οι δυο ήταν πολύ περήφανοι και χαρούμενοι που κέρδισαν τη δεύτερη θέση. 

«Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να βρω το ταλέντο μου, δεν θα ήμουν εδώ χωρίς εσένα» είπε ο Λεωνίδας στην Βιολέτα, καθώς τους έδιναν τα μετάλλιά τους.

«Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όταν μπορούμε, γιατί μπορεί και εμείς κάποια μέρα να χρειαστούμε βοήθεια. Μην ξεχνάς όμως πως μπορεί να έχεις και άλλα κρυφά ταλέντα!» είπε η Βιολέτα, χαρίζοντάς του ένα ζεστό χαμόγελο. Ο Λεωνίδας τότε σκέφτηκε πόσο καλή ήταν η φίλη του.

«Θα προσπαθήσω να τα ανακαλύψω όλα. Πως θα σου φαινόταν αν οργανώναμε ένα πάρτι να γιορτάσουμε την νίκη μας;» της προτείνει ο Λεωνίδας.

«Πολύ ευγενικό εκ μέρος σου» απάντησε η Βιολέτα «Μα, πρέπει να γυρίσω στην οικογένειά μου, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Λεωνίδα, είσαι πολύ καλός φίλος» είπε η Βιολέτα και τον αποχαιρέτησε. Όταν ο Λεωνίδας την αποχαιρέτησε και έφυγε, η Βιολέτα είπε δυνατά δυο φορές την πρόταση που είχε διαβάσει.

 Η Βιολέτα γύρισε πίσω στο σημείο του διαδρόμου που στέκονταν, κρατώντας στα χέρια της ένα βιβλίο. Το βιβλίο είχε αλλάξει! Τώρα ήταν ένα βιβλίο οδηγιών για την κατασκευή και την ύψωση χαρταετού! Το έβαλε στην θέση του, χαμογελώντας καθώς συλλογιζόταν την περιπέτειά της. Ετοιμάστηκε να ψάξει τους γονείς της και τον Νικήτα, αλλά τότε ακριβώς εμφανίστηκαν στη γωνία. 

«Βιολέτα δεν βρήκες κανένα βιβλίο να διαβάσεις;» την ρώτησε ο μπαμπάς της βλέποντας την να μην κρατάει τίποτα}.

Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας 

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»

 ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»

«Το καλύτερο βιβλίο του κόσμου»

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΑΡΜΠΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Α’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 11ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ σήμερα, με μεγάλη χαρά, στην ανάρτηση του πρώτου (1) από τα οκτώ (8) συνολικά παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και κέρδισαν στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η δραστήρια  Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξηφυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».

Τίτλος του 1ου παραμυθιού είναι: «Το καλύτερο βιβλίο του κόσμου», το έγραψε η μαθήτρια της Α’ τάξης του 11ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας, Στεφανία Γαρμπή και έχει ως ακολούθως:

{Μια μέρα η δασκάλα μου στο σχολείο, μας έβαλε να γράψουμε για το αγαπημένο μας βιβλίο. Την επόμενη, μας ζήτησε, ένας – ένας με τη σειρά, να διαβάσουμε δυνατά ότι είχαμε γράψει.

Ο Γιώργος είχε γράψει για τον μικρό Πρίγκιπα. Η Λυδία μας είπε για το βιβλίο «Πάνω από το ουράνιο τόξο». Ο Φίλιππος έγραψε για τα 88 ντολμαδάκια που αρέσουν πολύ. Σιγά – σιγά, έφτασε και η δική μου σειρά.

— Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το καλύτερο όλου του κόσμου. Δεν τελειώνει ποτέ!. Όποτε έχω διάθεση, του ζητάω να μου διηγηθεί και αυτό ξεκινάει να μου λέει. Δεν είναι γραμμένο με λέξεις αυτό το βιβλίο, μιλάει. Μου έχει πει δικές του ιστορίες, δικές μου, του μπαμπά μου και των αδερφών μου. Μου έχει πει για τα αρχαία μέρη, για το χωριό μου, για το σπίτι μου, για τα ρούχα μου.

— Και… πως λέγεται αυτό το ωραίο βιβλίο Στεφανία να το πάρουμε και εμείς;

— Λέγεται μαμά κυρία, αλλά μην πάρετε τη δική μου μαμά, είμαι σίγουρη ότι έχετε και εσείς τη δική σας!}.

Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας 

Τελευταία διαδικτυακή συνάντηση με θέμα «Τα όρια στον έφηβο».

 Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Καλλιθέας

Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων «ΣΤΑΘΜΟΣ» 

 

5η Συνάντηση: Δευτέρα 26 Απριλίου 2021

Θέμα: «Τα όρια του εφήβου».

 

 Δευτέρα 26 Απριλίου 2021

ΩΡΑ ΣΕΜΙΝΑΡΊΟΥ : 18.00-19.30

 

Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Καλλιθέας

Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων «ΣΤΑΘΜΟΣ» 

Σε νέο διαδικτυακό κύκλο Σεμιναρίων προχωρά η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, αυτή τη φορά σε συνεργασία με το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας «Σταθμός», των Δήμων Καλλιθέας και Μοσχάτου – Ταύρου, με στόχο "τη στήριξη των γονέων στην αναζήτηση απαντήσεων που σχετίζονται με την καλή ψυχική υγεία των παιδιών και την καλή επικοινωνία μέσα στην οικογένεια.

Σύνδεσμος σύνδεσης στη Webex: https://minedu-primary.webex.com/meet/kefsevia

Αποτελέσματα του διαγωνισμού «Αγαπώ το βιβλίο μου !»

 

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Τα ονόματα των παιδιών που κέρδισαν

ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ, ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ με χαρά σήμερα, τα ονόματα των παιδιών – μαθητών που κέρδισαν στον πρόσφατο 

Οι συμμετοχές των παιδιών ξεπέρασαν κάθε προσδοκία στο διαγωνισμό που διοργάνωσε, υπό τον τίτλο «Αγαπώ το βιβλίο μου», η Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας. Έπειτα από την αξιολόγηση των παραμυθιών που εστάλησαν προς συμμετοχή από την πενταμελή κριτική Επιτροπή που είχε συσταθεί για τον σκοπό αυτό, οι νικήτριες του διαγωνισμού, είναι τα ακόλουθα οκτώ (8) κορίτσια, τα οποία αναφέρουμε αμέσως πιο κάτω, κατά αλφαβητική σειρά:

• Στεφανία Γαρμπή, με το παραμύθι: «Το καλύτερο βιβλίο του κόσμου», από την Α’ τάξη του 11ου Δημοτικού Σχολείου.
• Αλεξάνδρα Δέλλα, με το παραμύθι: «Το μυστικό πέρασμα της Βιβλιοθήκης», από την Α’ τάξη του 2ου Λυκείου.
• Ναταλία Καλομηνίδου, με το παραμύθι: «Η μαγεία της επιτυχίας», από τη Β’ τάξη του 2ου Λυκείου.
• Δάφνη Καστόρα, με το παραμύθι: «Το χαλασμένο μηχάνημα», από την ΣΤ1 τάξη του 12ου Δημοτικού Σχολείου.
• Μελίνα Μπρέγιαννη, με το παραμύθι: «Semih, μια γενναιόδωρη ψυχή», από την Δ’ τάξη του 15ου Δημοτικού Σχολείου «Μελίνα Μερκούρη».
• Πέννυ Παπαδήμα, με το παραμύθι: «Τα πέντε μικρά ποντίκια», από την Γ1 τάξη του 8ου Δημοτικού Σχολείου.
• Γεωργία Πρέντζα, με το παραμύθι: «Η δύναμη της φιλίας», από την Α’ τάξη του 5ου Λυκείου.
• Μαρία Τριάδου, με το παραμύθι: «Το στοίχημα», από την Δ’ τάξη του 26ου Δημοτικού.

Οι διαγωνιζόμενοι μαθητές και μαθήτριες, θα λάβουν έπαινο συμμετοχής.

Οι δημόσιες βραβεύσεις των νικητών του διαγωνισμού θα καθυστερήσουν με την προσμονή να μπορέσουν να γίνουν δια ζώσης.

Συγχαρητήρια όχι μόνο στα παιδιά που διακρίθηκαν αλλά και σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν.

Με εκτίμηση 

Για το ΔΣ 

Η Πρόεδρος 

Ευσεβία (Βούλα) Κοσμίδου 

Η Γενική Γραμματέας

Βασιλική Κολυβίρα