ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ»
«Το στοίχημα»
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΤΡΙΑΔΟΥ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ Δ’ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 26ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ σήμερα, το όγδοο (8ο) και τελευταίο από τα παραμύθια που έγραψαν μαθήτριες και αναδείχθηκαν τα καλύτερα στον πρόσφατο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Καλλιθέας, με τη στήριξη φυσικά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καλλιθέας, υπό τον γενικό τίτλο: «Αγαπώ το βιβλίο μου».
Τίτλος του 8ου παραμυθιού είναι: «Το στοίχημα», το έγραψε η μαθήτρια της Δ’ τάξης του 26ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας, Μαρία Τριάδουκαι έχει ως ακολούθως:
{Ίσως θα μπορούσα να το αλλάξω, ίσως όχι, ίσως μπορούσα να το ξέρω ή ίσως πάλι όχι. Θα μπορούσα να τα ξέρω όλα αυτά! Αλλά δυστυχώς δεν ξέρω! Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να ήμουν σε καροτσάκι αλλά δεν είμαι! Ξέρετε τι θα μπορούσα να κάνω αν δεν είχα αυτό το πρόβλημα; Αλλά ξέρω πως αυτό το πρόβλημα δεν με σταματάει σε τίποτα από αυτά που θέλω να κάνω! Γιατί βάζω πάντα το δικό μου ΣΤΟΙΧΗΜΑ! Να το θυμάστε! Τώρα όμως θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία. Αλλά με ζώα! Τι λέτε να αρχίσω;
Μια φορά και έναν καιρό σε μία ζούγκλα ζούσε ένα λιοντάρι. Τον έλεγαν Άρη. Σε λίγο καιρό ο Άρης έπρεπε να γίνει βασιλιάς. Αλλά όπως έλεγε και εκείνος δεν μπορούσε να γίνει. Γιατί; Γιατί είχε ένα μικρό προβληματάκι… δεν περπατούσε κανονικά. Πως είναι δυνατόν ένα λιοντάρι Βασιλιάς να μην μπορεί να περπατήσει σωστά; Δεν θα τον σέβονταν! Έλεγε πως όταν έρθει η ώρα να αναλάβει τη θέση του ως βασιλιάς των ζώων θα τον κοροϊδεύουν. Μάλλον έτσι πίστευε! ΕΚΕΙΝΟΣ… Γιατί τον κορόιδευαν από παιδί… Ο μπαμπάς του του έλεγε: Να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι!
Ο Άρης όμως δεν πίστευε τίποτα από αυτά! Και όταν του το έλεγε αυτό ο μπαμπάς του εκείνος του απαντούσε: Δεν πιστεύω αυτές τις μπούρδες. Όλα αυτά είναι δικές σου ανοησίες. Απλά το λες για να με παρηγορήσεις! Έτσι σκεφτόταν συνέχεια….
Μια μέρα ήρθε η Αστραφτερή, η φίλη του Άρη στο κοπάδι τους . Ο Άρης έλεγε πως είναι πολύ καλή του φίλη. Είναι όμως αλήθεια; Όταν πλησίασε η λιονταρίνα, ο Άρης έτρεξε προς το μέρος της χαρούμενος γιατί την περίμενε να παίξουν. Εκείνη όμως , δεν ήρθε με την ίδια διάθεση. Ξαφνικά και για πρώτη φορά τον ρωτάει:
-Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί περπατάς έτσι;
Αμάν…. Τι ερώτηση είναι αυτή; Πως και με ρωτάει τώρα … σκέφτηκε από μέσα του ο Άρης… Πως είναι δυνατόν; Τόσο καιρό δεν με έχει δει; Πως της ήρθε ξαφνικά; Τι να απαντήσω; Την αλήθεια… και την ξεφουρνίζω… με κατεβασμένο το κεφάλι φυσικά…
– ΕΕΕ … δεν είναι τίποτα…. απλά από μικρός είχα μία δυσκολία στη βάδιση μου.
-Πονάς καθόλου; Του είπε με ένα πονηρό βλέμμα η Αστραφτερή.
Ο Άρης αισθανόταν σαν να περνούσε από ανάκριση και δεν μπορούσε να αποφύγει καμία ερώτηση..
– Όχι, καθόλου!
– Ά, εντάξει!
Δεν είπα κάτι άλλο, δεν με ρώτησε κάτι άλλο… Παίξαμε αρκετά, το ευχαριστηθήκαμε και μετά όταν βράδιασε έφυγε.
Την επόμενη μέρα η Αστραφτερή επισκέφτηκε ξανά τον Άρη. Ο Άρης χάρηκε που είδε πάλι τη φίλη του.
– Τι θα παίξουμε; Ρώτησε ο Άρης χαρούμενος
– Μμμμμμμμ για να σκεφτώ, λέει η Αστραφτερή…. Έχω μια ιδέα! Θα βάλουμε στο δέντρο που είναι μπροστά μας μια καρύδα. Θα ξεκινάμε από εδώ που σου δείχνω και θα φτάνουμε μέχρι την καρύδα. Θα μετρήσουμε ποιος θα την πάρει πιο γρήγορα, είσαι;
– Ναι – ναι, είπε ο Άρης χωρίς να υποψιαστεί τίποτα.
Ξεκίνησε πρώτα η Αστραφτερή και μετρούσε ο Άρης.
-Εξαιρετικός χρόνος, μπράβο, της φώναξε χαρούμενος ο Άρης!
Και τότε ήρθε η σειρά του Άρη… ήταν προσηλωμένος στο στόχο του και περίμενε το σήμα της Αστραφτερής για να ξεκινήσει … χωρίς να έχει αντιληφθεί τι γίνεται πίσω του και τι πρόκειται να ακολουθήσει…
Πίσω από την Αστραφτερή υπήρχε ένας μεγάλος θάμνος και κρύβονταν εκεί οι φίλοι της Αστραφτερής, η Ζέλα η γαζέλα, ο Λάκης ο κροκοδειλάκης, η Μίνα η ιπποποταμίνα, η παρδαλή η καμηλοπάρδαλη και η κολλητή της η Ρίνα η λιονταρίνα. Είχαν έρθει γιατί τους το είχε ζητήσει η Αστραφτερή.
Η Ζέλα η γαζέλα την ρώτησε παραξενεμένη.
– Τι ήταν αυτό το τόσο πολύ σημαντικό που μας έφερες εδώ άρον – άρον;
– Δεν θα σας πω, θα δείτε. Μόνο κρυφτείτε και μην βγάλετε άχνα!
– Τιιιιιι; Ρώτησαν τα ζώα όλα μαζί.
– Μη βιάζεστε!!!
Και δίνει το σήμα να ξεκινήσει ο Άρης. Ξεκίνησε γρήγορα, ύστερα όμως από 5 βήματα μπερδεύτηκε και έπεσε… τα έχασε λίγο αλλά σηκώθηκε να συνεχίσει. Πιάνει την καρύδα και γυρίζει για να τρέξει πίσω στην αρχή… και τότε… τι να δει…. Δεν είχε μπροστά του μόνο την Αστραφτερή αλλά και όλους τους φίλους της που τον κοιτούσαν … άλλοι γελούσαν… μαζί του… όχι όμως όλοι.
Ο Άρης, πέταξε κάτω την καρύδα και έφυγε τρέχοντας, όπου μπορούσε να κρυφτεί… συνέχισε όμως να τους ακούει..
– Λοιπόν… Τώρα φίλοι μου, για πείτε μου, κάνει ο Άρης για Βασιλιάς των Ζώων;
– Γιατί δεν μπορεί; Ρώτησε η Ζέλα η γαζέλα εκνευρισμένη.
– Γιατί έτσι λέει ο νόμος. ΕΝΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙ που δεν μπορεί να περπατήσει, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ.
-Και ποιος νόμος το λέει αυτό; Είπε η Μίνα η ιπποποταμίνα.
– Ο δικός μου νόμος το λέει αυτό Μίνα, αλλά και ο νόμος της Φύσης φυσικά!!! Για σκεφτείτε σας παρακαλώ, αν συμβεί κάτι που χρειάζεται ταχύτητα πως θα τα καταφέρει;
– Και η ίδια τότε η φύση αποκλείει τα παιδιά της; Της είπε η Ζέλα η Γαζέλα και γύρισε να φύγει.
– Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις, είπε η Μίνα η ιπποποταμίνα στην Αστραφτερή. Θα σου άρεσε εσένα αν είχες κάποιο πρόβλημα να σε κοροϊδεύουν;;; Έλα λίγο στη θέση του. Νιώσε λίγο τα συναισθήματά του. Τι θα καταφέρεις νομίζεις αν του κάνεις ένα τέτοιο κακό;
– Μα δεν του κάνω κακό!!! Απάντησε θυμωμένα η Αστραφτερή που δεν περίμενε ότι θα γίνουν έτσι τα πράγματα. Απλά προσπαθώ να σας αποδείξω ότι δεν είναι κατάλληλος για την θέση που τον προορίζουν.
-Κακό του κάνεις και πρέπει να σε νοιάζει και να σε παρά νοιάζει, είπε η Ζέλα η Γαζέλα.
– Γιατί να με νοιάζει; ρώτησε η Αστραφτερή.
– Δεν είσαι φίλη του Αστραφτερή; Μαζέψου! Άιντε!, της είπε η Μίνα η ιπποποταμίνα.
– Εγώ δεν συμμετέχω σε αυτό που πάτε να κάνετε, να το ξέρετε, είπε η Ζέλα η γαζέλα.
– Ούτε κι εγώ είπε η Μίνα η ιπποποταμίνα.
Ο Άρης από την άλλη, πολύ στενοχωρημένος γύρισε στο κοπάδι του. Δεν περίμενε τέτοια συμπεριφορά! Τόση αγένεια!!! Και μάλιστα να την προκαλέσει η καλή του φίλη… Η μαμά του τον ρώτησε πως πέρασε αλλά εκείνος ήταν τόσο στενοχωρημένος που δεν μίλησε σε κανέναν. Η μαμά του στεναχωρήθηκε πολύ που τον είδε σε τέτοια κατάσταση και πήγε να του μιλήσει. Ο Άρης όμως δεν ήθελε να δει κανέναν εκείνη τη στιγμή. Και σκέφτηκε: που είσαι μπαμπά μου να δεις τι έγινε που μου έλεγες ότι όλα είναι στο μυαλό μου…
Οι μέρες πλησίαζαν που ο Άρης έπρεπε να γίνει Βασιλιάς. Εκείνος δεν ήθελε… Από την μέρα που έγινε το συμβάν δεν ξαναείδε την Αστραφτερή και ούτε φυσικά και εκείνη προσπάθησε να τον ψάξει ή να δει αν είναι καλά.
Οι φίλοι του είχαν κανονίσει να πάνε στην εξοχή, δηλαδή να κάνουν κάμπινγκ. Ήθελε τόσο πολύ να πάει αλλά μετά τα γεγονότα ήταν αδύνατο. Δεν ήθελε κανέναν, δεν του είχε περάσει ακόμα… Σκέφτονταν πόσο θα τον κορόιδευαν, πόσο θα γελούσαν μαζί του. Η μαμά του προσπάθησε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη αλλά εκείνος τίποτα. Όταν του είπε όμως πως μπορεί να πάει με τον καλύτερό του φίλο τον Αριστείδη, τότε σηκώθηκε γρήγορα και είπε πως τελικά θέλει να πάει.
Ετοίμασε την τσάντα του, πήρε τη σκηνή του, χαιρέτησε το μπαμπά και την μαμά του κι έφυγε.
Την ώρα που έφτασε στο σημείο συνάντησης είδε τον Αριστείδη. Χάρηκε πολύ, αλλά είδε πως είχε πολλούς άλλους φίλους μαζί του. Και ξεκίνησαν όλοι μαζί για τον προορισμό τους.
Μετά από δύο ημέρες έφτασε στο κάμπινγκ και η Αστραφτερή κάτι που χάλασε την διάθεση του Άρη. Έστησε τη σκηνή της μακριά από τη δική του. Κανένας από τους δύο δεν ήθελε να μιλήσει στον άλλον.
Αφού έφαγαν, τραγούδησαν όλοι ανά παρέες, έπεσαν για ύπνο κουρασμένοι αλλά με καλή διάθεση.
Ξαφνικά μέσα στην νύχτα εμφανίστηκε έντονο κόκκινο φως. Όλοι κοιμόντουσαν στις σκηνές τους. Φωτιά είχε ξεκινήσει από την σκηνή της Αστραφτερής και άρχισε να απλώνεται αλλά κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα. Η σκηνή της Αστραφτερής ήταν περικυκλωμένη. Ξύπνησε αφού δεν μπορούσε να αναπνεύσει και άρχισε να φωνάζει. «Βοήθεια, βοήθεια, καίγομαι!!
Άρχισαν τα ζώα να ξυπνούν και έντρομα να στέκονται ακίνητα χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Η φωτιά ήταν δυνατή και δεν έβλεπαν ξεκάθαρα την είσοδο της σκηνής της Αστραφτερής από τους πολλούς καπνούς.
Ο Άρης πετάχτηκε όρθιος, προσπαθούσε να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει.
-Πρέπει να σώσουμε την Αστραφτερή φώναξε, πάμε!
-Κανείς όμως δεν κουνήθηκε γιατί όλοι φοβόντουσαν μην καούν. Η Αστραφτερή συνέχιζε να φωνάζει μέσα από τη σκηνή αλλά αυτή τη φορά η φωνή της ήταν πιο αδύναμη, ώσπου λιποθύμησε από τους καπνούς.
Η Αστραφτερή δεν ξανακούστηκε και ο Άρης τρελάθηκε! Θα χάσω τη φίλη μου είπε…. Όχι ΣΤΟΙΧΗΜΑ εγώ θα τα καταφέρω!!!
Χωρίς σκέψη, χωρίς δισταγμό όρμησε ανάμεσα στις φλόγες για να μπει στη σκηνή.
-Που πας θεότρελε, θα καείς και εσύ! Του φώναζαν αλλά εκείνος δεν άκουγε κανέναν.
Μπήκε στη σκηνή καλύπτοντας την μύτη του για να μπορεί να ανασαίνει και με γρήγορες κινήσεις σκέπασε με μια κουβέρτα την φίλη του παίρνοντάς την αγκαλιά και βγήκε τρέχοντας έξω.. ήταν αδύναμος.
Βγαίνοντας από τη σκηνή, παραπάτησε αλλά κατάφερε να απομακρυνθεί από τις φλόγες. Έπεσε κάτω κουρασμένος αλλά είχε σώσει την Αστραφτερή. Αμέσως όλοι τους έδωσαν νερό και με το υπόλοιπο προσπαθούσαν πλέον να σβήσουν την φωτιά να μην εξαπλωθεί στις άλλες σκηνές.
Όταν η Αστραφτερή συνήλθε της είπαν ότι είχε συμβεί… κατέβασε τα μάτια και έβαλε τα κλάματα.
-Πόσο ντρέπομαι… είπε… που είναι ο Άρης;
-Στη σκηνή του, θέλεις να τον φωνάξουμε; την ρώτησε η Ρίνα η λιονταρίνα.
Σηκώθηκε με ότι δυνάμεις είχε και πήγε να βρει τον Άρη στη σκηνή του.
-Άρη, πριν σου πω «ευχαριστώ», σου οφείλω μια συγνώμη. Πραγματικά ντρέπομαι που έστω και για λίγο σε θεώρησα αδύναμο, ανίκανο και ακατάλληλο για τη θέση του βασιλιά. Η αλήθεια είναι όμως ότι η δύναμη της ψυχής σου είναι μεγαλύτερη από την σωματική και δικαιούσαι την θέση του Βασιλιά.
Ο Άρης κοκκίνισε από ντροπή και πήρε αγκαλιά τη φίλη του.
-Πόσο με τρόμαξες να ήξερες!
Οι μέρες πέρασαν και η ώρα της στέψης του νέου βασιλιά έφτασε και ο Άρης με τις ευχές όλων των φίλων του πήρε τη θέση που του άξιζε!
Είδατε πώς τα κατάφερε ο Άρης;;;; Προσπαθήστε κι εσείς να καταφέρετε κάτι που οι άλλοι δεν πιστεύουν ότι θα το κάνετε!!! Να βάζετε το δικό σας ΣΤΟΙΧΗΜΑ!}.
Πηγή: ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ» | Reporter Καλλιθέας
